Tımar sistemi, Osmanlı Devleti’nin toprak düzenlemesi ve yönetimi için kullandığı bir stratejidir. Osmanlı Devleti, Orta Çağ Avrupa’sında yaygın olan feodalizm sistemine benzeyen bu sistemi benimseyerek, toprakları sultana bağlı olan savaşçı atlılar olan sipahiler tarafından işletilirdi.
Bu sistem, Osmanlı Devleti’nin geniş topraklarını etkili bir şekilde yönetmek ve askeri hizmeti teşvik etmek amacıyla ortaya çıktı. Tımar sistemi, sultanın sipahilere, yani tımar sahiplerine, toprakları vermesini ve bu toprakları işleyen sipahilerin sultana askeri hizmet sunmalarını içerir. Sipahiler, tımar adı verilen topraklara sahip olur ve bu topraklardan elde ettikleri gelirle kendi geçimlerini sağlamakla kalmaz, aynı zamanda devlete askeri hizmetlerini sunarlar. Sipahiler, belirli bir askeri güçle devlete hizmet etme yükümlülüğüne tabidir ve savaş durumunda donanımlı bir atlı birlik sağlama görevine sahiptirler.
Tımar kavramı, Osmanlı Devleti’nde 14. ve 16. yüzyıllarda yaygın olarak kullanılmıştır. Bu terim, padişahın sipahilere devrettiği toprakları ifade eder. Bu topraklardan elde edilen gelir, aynı zamanda askerlerin ve ordunun giderlerini karşılamak için kullanılırdı. Bu uygulama, Tımar Sistemi veya Dirlik Sistemi olarak bilinir.